پارسیان هرگز خطي از خود نداشته اند و در تمام تاريخ خود خطهاي ديگران را گرفته و ساده كرده و براي زبان خودشان سازگار كرده اند. از پيش از دوران مادها و از زمان فرمانروايي آنها هيچ نوشته اي وجود ندارد, و در دوران نخستين هخامنشيان گزارش ها و اسناد قتل عام های خود را به زبانهای سامی (آرامي و عيلامي) و به خط ميخي مي نوشتند.هخامنشيان كم كم خط ميخي را از آكديها و بابليها اختيا ر كردند و براي زبان پارسي باستان ساده كردند و به کار بردند . هخامنشیان چون می دانستند که خطی که از بابلیان وام گرفته اند ، عمومیتی در بین مردم منطقه ندارد . درکتیبه هایشان چند عدد کپی به زبان های فراگیر منطقه مانند عیلامی و بابلی می نوشتند . داریوش در کتیبه بیستون خود بعد از قتل عام ، کاتبان بابلی و عیلامی را وادار میکند همین کار را انجام دهند .

خط آرامی از مخترعات یکی از ملل سامی است . خط فنیقی از خط آرامی اخذ شده‌است زیرا خط آرامی از دو هزار سال قبل از میلاد وجود داشته‌است.

خط‌های تدمری ، نبطی (عربی) ، عبری ، سریانی ، مندایی و فنیقی هر كدام تحول‌یافته و مشتق از آرامی هستند.

خط فینیقی (فونتیک كنعانی)

اين خط در آسيای غربی نفوذ يافت و جايگزين خط ميخی شد و به غرب (اروپای امروز) كه هنوز دارای خط و كتابت نبود راه يافت. اين مسئله از طريق يونان انجام گرفت كه با فنيقی ها ارتباط بازرگانی داشتند.

يونانيان اين الفبا را با اسم سامی آن كه نماينده دو حرف اول آن بود«آلفا بتا» ناميدند و برای استفاده خود تفييراتی در آن دادند . خط یونانی تحول یافته خط فنیقی است.گونه ای از خط يونانی را، يونانيان مهاجر با خود به روم بردند و در آنجا بر اين مبنا، الفبای لاتينی به وجود آمد كه زبانهای گوناگون اروپا بدان خط نوشته شد. الفبای کنعانی (فینیقی) به نوعی شبه قاره هند را نيز در نورديد. دانشمندان خط برهمايی هند را از فرزندان همين خط می دانند كه زبان سنسكريت و ديگر زبانهای هندی با آن نوشته می شود. متون دينی بودايی به زبان ختنی (سكايی) كه يكی از زبان های ايرانی شرقی دوره ميانه است به خط برهمايی نوشته شده است .

زبان‏های سريانی يكی از زبان‏های گروه شرقی زبان سامی آرامی است كه در دوران گذشته زبان علم بود. بسياری از آثار علمی يونانی و پهلوی و عبری به اين زبان برگردانده شده است .

نوشته ‏هايی كه به زبان سغدی ، يكی از زبان‏های شرقی ايران به دست ما رسيده است با خط‏های سغدی مانوی ، سغدی مسيحی و سغدی بودايی نوشته شده است كه خط اخير در حقيقت خط سغدی را نشان می ‏دهد . اين خط نيز از فرزندان شاخه ديگر آرامی است .

لازم به يادآوری است كه خط عبری نيز كه سابقه زبانی آن به سده چهارم پيش از ميلاد می رسد از اصل آرامی نشات گرفته است . عموم يهوديان جهان خط عبری را برای نگارش آثار خود به كار می گيرند.

خط عربی نيز با واسطه عرب نبطی از اصل خط آرامی به وجود آمده است . نبطيان قومی از نژاد عرب بودند كه در نبطيه زندگی می ‏كردند، از حدود 500 سال پيش از ميلاد گونه ‏ای از خط و زبان آرامی درميان ايشان رايج بود، خط كوفی (در كوفه و حيره) از اين خط اقتباس شده است و یک نوع فونت از خط عربی نبطی می باشد.

خط کوفی و نبطی هر دو از اوایل اسلام معمول بوده ، کوفی را برای کتابت قرآن و امثال آن بکار می‌بردند و بیشتر کاربردی تزئینی داشته . و خط عربی نبطی در مکاتبات رسمی استعمال میشد .

عرب غیر از خط عربی نبطی دارای خط دیگری بوده که بیشتر در نیمه جنوبی جزیره العرب ویمن استعمال میشده . این خط اولین خط نوشتاری جهان بوده و کهن تر از خط فینیقی (فونتیک کنعانی) می باشد .کتیبه ها و سنگ نبشته ها و گل نوشته های بسیاری از این خط در منطقه نجد عربستان سعودی و یمن و عمان و مکه و مدینه یافت شده که نشان از غنای فرهنگی و سوادی مردم آن زمان دارد . بعدها با فراگیر شدن خط عربی نبطی ، کم کم خط کهن عربی از رونق افتاد و خط عربی نبطی جایگزین آن شد .

لازم به ذکر است که كهن ترين متن تاريخ دار فارسي به خط عربي اگر جعلی نباشد مربوط به اواخر قرن پنجم هجري یا قرن ششم هجری است .